به محض تولد، نوزاد با یک برنامه‌ی ثابت روزانه روبه‌رو می‌شود؛ مثلا: گردش شب و روز، گذر از ساعات پر سر و صدا به لحظات سکوت، فعالیت‌های گوناگون روزانه و کاهش آن در شب. در رویارویی با این تجربه‌های تازه، و نیز با به تکامل رسیدن سیستم عصبی، به تدریج ساعات بدن نوزاد با ساعات شبانه روز هماهنک می‌شود. در هفته‌های نخست، حس شنوایی و حس لامسه قوی‌تر از حواس دیگرند.

بنابراین نوزاد بر اساس محرک‌های این دو حس، زمان را درک می‌کند؛ به ویژه در زمان شیر خوردن، حمام کردن، لباس پوشیدن و بالاخره همه‌ی لحظه‌هایی که مادر و فرزند با هم در ارتباط‌ند. پس از گذشت دو ماه و با به تکامل رسیدن حس بینایی، نوزاد تغییرات نور را حس می‌کند و بدین ترتیب درک او نسبت به زمان افزایش می‌یابد.


کودک از تشخیص تفاوت بین اسباب‌بازی‌های مورد علاقه‌اش لذت می‌برد.

  • به کمک کودکتان تعدادی از اسباب‌بازی‌هایش را به طور تصادفی انتخاب کنید.
  • از او بخواهید دوتا دوتا آن‌ها را بردارد و کنار هم بگذارد.
  • حالا از کودکتان بخواهید به شما بگوید کدام یکی بزرگتر، کدام یک بلندتر و یا کدام یک درازتر است.
  • اگر کودک مجموعه‌ای از اسباب‌بازی‌های یکسان مانند خرس‌های عروسکی یا ماشین دارد، از او بخواهید آن‌ها را به ترتیب اندازه در یک صف بچیند.
  • هم‌چنین می‌توانید به کودکتان کمک کنید تا اسباب‌بازی‌هایش را به گروه‌هایی دسته‌بندی کند؛ عروسک‌های پارچه‌ای، پازل‌ها، ماشین‌ها و ... سپس به کمک همدیگر بشمارید که در هر گروه چند اسباب‌بازی وجود دارد.

نوزاد تفاوت بین عمودی و مورب را تشخیص می‌دهد و به وضوح نشان می‌دهد که تصاویر عمودی را بیشتر دوست دارد. البته این فقط در مورد خطوط ساده نیست، بلکه مثلاً در یک مجموعه از اشکال متقارن، نوزاد تقارن عمودی را ترجیح می‌دهد.
تمایل خاص نوزاد نسبت به اشکال عمودی (که در بزرگ‌سالان نیز دیده می‌شود) این تصور را در ذهن ایجاد می‌کند که شاید حس ادراک نوزاد به صورت غریزی او را به این سمت سوق می‌دهد که برای آنچه در دنیا از تسلط بیشتری برخوردار است، اهمیت بیشتری قائل شود.
موقعیت اشیاء در فضا و تناسب آنها نسبت به هم نیز برای کودک قابل توجه است. اگر یک علامت ضرب‌در، روی یک مربع قرار گیرد و بعد همان ضرب‌در تغییر مکان دهد و زیر همان مربع قرار گیرد، برای نوزاد قابل‌تشخیص است.

تصور نکنید که حرکت دست، پا و صورت نوزادتان از قبیل صدا درآوردن‌ها، گریه‌ها، خنده‌ها، درهم کردن ابروها آویزان کردن لب‌ولوچه‌ها و یا حتی جیغ و فریادها، غیرارادی و بدون علت است و یا فقط برای شادی، سرگرمی و خنده شماست. تمام این حرکت‌ها، ارادی و عمدی است و حامل پیامی برای شماست. بنابراین وظیفه والدین است که این پیام‌ها را دریافت و رمزگشایی کنند تا بتوانند پاسخ درستی به آن‌ها بدهند. این کارها تنها راه ارتباطی نوزاد با دنیای اطرافش است. بنابراین زمانی که نوزاد این حرکت‌ها را انجام می‌دهد، می‌خواهد به شما بفهماند که خواهان ارتباط با شماست تا از طریق این پیام‌ها، احساساتش را نسبت به دنیای اطراف برایتان بازگو کند. نکته‌ی مهم این است که پیام‌های او را بی‌پاسخ نگذاریم و به فرزندانمان نشان دهیم که منظورش را دریافته‌ایم.

نوه‌ها خیلی زود در قلب پدربزرگ و مادربزرگ جای محکمی برای خود دست‌وپا می‌کنند. اما اگر می‌توانستند جای مخصوصی هم در خانه‌ی آنها پیدا کنند، خیلی عالی می‌شد. این مکان می‌تواند گوشه‌ای بدون رفت‌وآمد در اتاق پذیرایی باشد که فقط مختص کودک است. او در این گوشه‌ی مخفی می‌تواند قفسه‌ای از کتاب‌هایی را داشته باشد که با مادربزرگ مطالعه کرده است و کیسه‌ای مملو از اسباب‌بازی، ماژیک، کاغذ و خیلی چیزهای دیگری که در آن قرار دارد. اما اگر خانه‌ی پدربزرگ و مادربزرگ کوچک باشد، چمدان کوچکی زیر تخت مادربزرگ هم همین کار را انجام می‌دهد و از آن می‌توان به‌عنوان جایی مخفی استفاده کرد.

منوی سایت