اندام‌های دستگاه شنوایی، از چهارمین ماه بارداری مادر به تکامل می‌رسد. از هفته‌ی بیست و پنجم، جنین کم‌کم به تحریکات صوتی عکس‌العمل نشان می‌دهد. از هفته‌ی سی و پنجم، صداها را می‌شنود و فضای صوتی او به محیطی کمابیش موزوت تبدیل می‌گردد. با وجود این او در فضایی بسیار خاص زندگی می‌کند.
در محیط زندگی جنین، خیچ‌گاه سکوت وجود ندارد. در واقع صدایی شنیده می‌شود که ناشی از تپش قلب، حرکت عروق، روده‌ی مادر و یا مربوط به جنب و جوش خود جنین است. البته صداهایی از خارج نیز شنیده می‌شود؛ که در فرکانس‌های پایین، تحت تاثیر صدای درون شکم و در فرکانس‌های بالا، به خاطر عبور از بافت‌های شکم عملا محو می‌شوند.
صرف نظر از صداهای درونی، آنچه از خارج به گوش جنین می‌رسد، شبیه اصوات مبهم و بسیار آرامی است که در زیر آب، درحالی که چیزی در گوش فرو کرده‌ایم، می‌شنویم.
علاوه‌بر یکایک این صداهای درونی و بیرونی، ازدحام صوتی خاصی در محیط زندگی جنین وجود دارد که ناشی از ادغام صدای دستگاه قلب، گوارش و غیره است. به همین دلیل فضای صوتی جنین کاملا منحصر به فرد است.

منبع: کتاب کودک هشیار بپروریم، دکتر بئاتریس میلتر
انتشارات بافرزندان

خرید آنلاین از طریق سایت