در روز‌های اول زندگی وقتی به نوزاد لبخند می‌زنید، نوزاد نیز به‌طور غیر‌ارادی به شما لبخند می‌زند؛ ولی اولین خنده ارادی نوزاد، حول و حوش سه‌ماهگی اتفاق می‌افتد که خنده‌ای واقعی و از ته دل است. چنین خنده‌ای می‌تواند با قلقلک یا صحنه‌ای غیرمنتظره نیز پیش بیاید.
هنگام خنده از طریق قلقلک، نوزاد تمام فشاری را که در اثر قلقلك برایش پیش می‌آید، با خندیدن از ته حلق آزاد می‌کند. ولی نباید در این کار زیاده‌روی کرد و قبل از این‌که نوزاد نفسش بند بیاید، باید قلقلک را قطع کرد؛ به این دلیل که بیش از حد خندیدن از ته حلق باعث ناراحتی در ناحیه حلق نوزاد می‌شود، چون هنوز عضله‌های آن ناحیه به‌طور کامل شکل نگرفته‌اند.
خنده‌ای که در نتیجه صحنه‌ای غیرمنتظره مانند بلند شدن پرده پنجره در اثر وزیدن باد یا تکان خوردن دم گربه پیش می‌آید، برای نوزاد ترس و نگرانی به همراه دارد. این امر مکانیسمی دفاعی در برابر وقایع غیرمنتظره است؛ زیرا همان‌طور که از اسمش پیداست، غیرمنتظره است. نوزاد با دیدن چنین واقعه‌ای ابتدا شگفت‌زده می‌شود و از خنده غش می‌کند؛ اماوقتی به داده‌های مغزش رجوع می‌کند، نمی‌تواند آن را درک کند و برایش ناآشنا‌ست. بنابراین احساس ترس و نگرانی می‌کند و خنده کم‌کم به هق‌هق گریه تبدیل می‌شود. کودک، به مرور زمان که بزرگ‌تر می‌شود و محیط اطرافش را بهتر می‌شناسد، اتفاقات غیرمنتظره دیگر برایش عجیب و شگفت‌انگیز نیست و دیگر ترس و نگرانی برایش پیش نمی‌آید.