اگر به نظر رسید که فعالیتی بیش از حد برای او سخت است، سعی کنید آن را با تقسیم به فعالیت‌های کوچک‌تر ساده کنید یا کل فعالیت را بازبینی کنید. به عنوان مثال، موقع بازی با انبوهی از اسباب‌بازی، شما می‌توانید تنها بزرگ‌ترین، یا کوچک‌ترین آنها را به نوزاد بدهید.
موقعیت‌هایی را پدیدآورید که در آنها نوزاد شما باید اعمال خودش را برنامه‌ریزی کند. مثلاً یک کهنه‌ی پارچه‌ای را جایی در دسترس او قرار دهید. یکی از اسباب‌بازی‌های مورد علاقه‌اش را روی کهنه در دورترین فاصله از او بگذارید. او را تشویق کنید تا اسباب‌بازی را بردارد. کم‌کم، او خواهد فهمید که اگر انتهای کهنه را به سمت خودش بکشد، اسباب‌بازی هم به سمت او کشیده می‌شود. این راه فوق‌العاده‌ای است برای اینکه به او یاد بدهید «خودش» برنامه‌ریزی کند؛ تمام مراحل را طراحی کند تا اتفاقی رخ دهد.
سعی کنید به خاطر داشته باشید که وقتی اسباب‌بازی را پرتاب می‌کند، و انتظار دارد شما آن را برایش بردارید، در واقع او خیلی بیشتر در حال عصبانی کردن شماست! این بازی بسیار مهمی است که نیازمند مهارت‌های ادراکی زیادی، مانند روابط تصادفی عادی و بقای اشیاء است. سعی کنید تا آنجا که می‌توانید در این بازی با او همکاری کنید.
با نوزاد خود بازی‌های پیچیده و بازی‌های تقلیدی جدیدی انجام دهید. با دست‌ها و صورت خود حرکات پیچیده‌ای انجام دهید و او را تشویق کنید که کار شما را تقلید کند. شما همچنین می‌توانید یک سری حرکت را جلوی او انجام دهید یا از یک شعر شاد یا آواز کودکانه که شامل حرکت می‌شود استفاده کنید.
از اهمیت نیاز نوزادتان به کاوش دنیای خودش غافل نشوید به او فرصت‌های کافی برای انجام این کار را بدهید. صبور باشید و نیازش را به ریختن غذا روی تمام صندلی مخصوصش، پاشیدن آب وان به اطراف و مچاله کردن همه چیز، درک کنید. تمامی این‌ها نشانه‌هایی از کنجکاوی ذاتی اوست.
به خاطر داشته باشید که پاسخ های «صحیح»، «تنها» پاسخ‌ها نیستند! هنگامی که نوزادتان مسئله‌ای را به روش دیگری حل می‌کند، در واقع مبتکرانه، خلاقانه و با اعتماد به منابع شخصی خودش عمل می‌کند. سعی کنید او را به تنها پاسخ صحیح مجبور و محدود نکنید. سعی کنید راه‌حل‌های خلاقانه‌ای را به همراه یکدیگر کشف کنید.
منبع: سایت دانشگاه بریتیش کلمبیا
تهیه و ترجمه: بافرزندان